登楼赋（登兹楼以四望兮）

登楼赋（登兹楼以四望兮）原文：

【登楼赋】 登兹楼以四望兮，聊暇日以销忧。览斯宇之所处兮，实显敞而寡仇。挟清漳之通浦兮，倚曲沮之长洲。背坟衍之广陆兮，临皋隰之沃流。北弥陶牧，西接昭邱。华实蔽野，黍稷盈畴。虽信美而非吾土兮，曾何足以少留！ 遭纷浊而迁逝兮，漫逾纪以迄今。情眷眷而怀归兮，孰忧思之可任？凭轩槛以遥望兮，向北风而开襟。平原远而极目兮，蔽荆山之高岑。路逶迤而修迥兮，川既漾而济深。悲旧乡之壅隔兮，涕横坠而弗禁。昔尼父之在陈兮，有归欤之叹音。钟仪幽而楚奏兮，庄舄显而越吟。人情同于怀土兮，岂穷达而异心！ 惟日月之逾迈兮，俟河清其未极。冀王道之一平兮，假高衢而骋力。惧匏瓜之徒悬兮，畏井渫之莫食。步栖迟以徙倚兮，白日忽其将匿。风萧瑟而并兴兮，天惨惨而无色。兽狂顾以求群兮，鸟相鸣而举翼，原野阒其无人兮，征夫行而未息。心凄怆以感发兮，意忉怛而憯恻[1]。循阶除而下降兮，气交愤于胸臆。夜参半而不寐兮，怅盘桓以反侧。

登楼赋（登兹楼以四望兮）拼音解读：

【dēng lóu fù 】 dēng zī lóu yǐ sì wàng xī ，liáo xiá rì yǐ xiāo yōu 。lǎn sī yǔ zhī suǒ chù xī ，shí xiǎn chǎng ér guǎ chóu 。jiā qīng zhāng zhī tōng pǔ xī ，yǐ qǔ jǔ zhī zhǎng zhōu 。bèi fén yǎn zhī guǎng lù xī ，lín gāo xí zhī wò liú 。běi mí táo mù ，xī jiē zhāo qiū 。huá shí bì yě ，shǔ jì yíng chóu 。suī xìn měi ér fēi wú tǔ xī ，céng hé zú yǐ shǎo liú ！ zāo fēn zhuó ér qiān shì xī ，màn yú jì yǐ qì jīn 。qíng juàn juàn ér huái guī xī ，shú yōu sī zhī kě rèn ？píng xuān kǎn yǐ yáo wàng xī ，xiàng běi fēng ér kāi jīn 。píng yuán yuǎn ér jí mù xī ，bì jīng shān zhī gāo cén 。lù wēi yǐ ér xiū jiǒng xī ，chuān jì yàng ér jì shēn 。bēi jiù xiāng zhī yōng gé xī ，tì héng zhuì ér fú jìn 。xī ní fù zhī zài chén xī ，yǒu guī yú zhī tàn yīn 。zhōng yí yōu ér chǔ zòu xī ，zhuāng xì xiǎn ér yuè yín 。rén qíng tóng yú huái tǔ xī ，qǐ qióng dá ér yì xīn ！ wéi rì yuè zhī yú mài xī ，sì hé qīng qí wèi jí 。jì wáng dào zhī yī píng xī ，jiǎ gāo qú ér chěng lì 。jù páo guā zhī tú xuán xī ，wèi jǐng xiè zhī mò shí 。bù qī chí yǐ xǐ yǐ xī ，bái rì hū qí jiāng nì 。fēng xiāo sè ér bìng xìng xī ，tiān cǎn cǎn ér wú sè 。shòu kuáng gù yǐ qiú qún xī ，niǎo xiàng míng ér jǔ yì ，yuán yě qù qí wú rén xī ，zhēng fū háng ér wèi xī 。xīn qī chuàng yǐ gǎn fā xī ，yì dāo dá ér cǎn cè [1]。xún jiē chú ér xià jiàng xī ，qì jiāo fèn yú xiōng yì 。yè cān bàn ér bú mèi xī ，chàng pán huán yǐ fǎn cè 。
※提示：拼音为程序生成，因此多音字的拼音可能不准确。

相关翻译

登楼赋（登兹楼以四望兮）译文及注释

　　登上这座楼来眺望四周，暂且在闲暇的时光消解忧愁。（我）看这座楼宇所处的地方，实在是明亮宽敞少有匹敌。携带着清澈的漳水的浦口，倚临着弯曲的沮水的长长的水中陆地。背靠着高而平的…详情

相关赏析

登楼赋（登兹楼以四望兮）鉴赏

这篇赋见于《文选》卷十一。王粲才华卓越，却不被刘表重用，寓流荆州十五年。公元205年（东汉建安九年）秋，王粲在荆州登上麦城（在今湖北当阳东南）城楼，纵目四望，写下了这篇传诵不衰的名…详情

作者介绍

王粲 王粲(177-217)，字仲宣，山阳高平(今山东邹县西南)人，是东汉灵帝时大官僚王畅的孙子。少有才名。董卓之乱后，王粲南奔依附刘表；曹操平定荆州后，王粲又归顺了曹操，先后曾为丞相掾、侍中等官。其作品情调悲凉，反映当时的社会动乱和人民疾苦比较突出，是「建安七子」中文学成就最高的一个。作品有辑本《王侍中集》。…详情